Kun la kreskiĝo de rimedoj de moviĝo kaj komunikado, kaj kun la tento de esti ĉiam aliloke, ni estas kontinue ŝirataj el tio kiu estas ĉi tie kaj nun. Suriru trajnon komercan aŭ interurban, prenu telefonon—por esti jam irinta.…

Estas ĝuste pro ĉi tiu arkitekturo de fluoj ke la metropolo estas unu de la plej vundeblaj aranĝoj homaj kiu estis iam. Facilmova, subtila, sed vundebla. Kruela finiĝo de landlimoj por regi epidemion moviĝan rapide, subita interrompo en provizolinioj, organizataj blokadoj kontraŭ la aksoj de komunikado—kaj la tuta fasado kolapsas, fasado kiu ne piu povas kovri la scenojn da masakro kiuj hantas ĝin tage kaj nokte. La mondo ne movus tiom rapide se ĝi ne bezonus preterkuri konstante ĝian propran kolapson.

—La ribelo kiu venas, 2007